آلزایمر

 یک ساک هم داشت با یک قرآن کوچک،
 کمی نان روغنی، آبنات قیچی و کشمش

 چیزهایی شیرین، برای شروع آشنایی
 گفت: مادر جون، من که چیز زیادی نمیخورم
 یک گوشه هم که نشستم
 نمیشه بمونم، دلم واسه نوه هام تنگ میشه !
 گفتم: مادر من، دیر میشه ، چادرتون هم آماده ست، منتظرند
 گفت: کیا منتظرند ؟ اونا که اصلا منو نمیشناسند ! و ادامه داد:
 آخه اونجا مادرجون، آدم دق میکنه ها، من که اینجا به کسی کار ندارم
 اصلا، اوم، دیگه حرف نمی زنم. خوبه ؟ حالا میشه بمونم ؟
 گفتم: آخه مادر من، شما داری آلزایمر می گیری
 همه چیزو فراموش می کنی
 گفت: مادر جون، این چیزی که اسمش سخته رو من گرفتم، قبول
 تو چی ؟ تو چرا همه چیزو فراموش کردی دخترکم؟!
 خجالت کشیدم، حقیقت داشت، همه کودکی و جوانی ام
 و تمام عشق و مهری را که نثارم کرده بود، فراموش کرده بودم .
 اون بخشی از هویت و ریشه و هستی ام بود،
 و راست می گفت، من همه را فراموش کرده ام .
 زنگ زدم به خانه سالمندان، که نمی رویم
 توان نگاه کردن به خنده نشسته برلب های چروکیده
 و نگاه مهربانش را نداشتم، ساکش را باز کردم
 قرآن و نان روغنی و ... همه چیزهای شیرین دوباره در خانه بودند
 آبنات قیچی را برداشت
 گفت: بخور مادر جون، خسته شدی هی بستی و باز کردی
 دست های چروکیدشو بوسیدم و گفتم:
 مادر جون ببخش، حلالم کن، فراموش کن
 اشکش را با گوشه رو سری اش پاک کرد و گفت:
 چی رو ببخشم مادر، من که چیزی یادم نمی یاد
 یعنی شاید فراموش میکنم ! گفتی چی گرفتم ؟ آل چی ...
 جل الخالق، چه اسمهایی می زارن این دکترا، روی درد های مردم
 طاقت نگاه بزرگوار و اشک های نجیب و موی سپیدش را نداشتم
 در حالیکه با دست های لرزانش، موهای دخترم را شانه میکرد
 زیر لب میگفت:
 من که ندارم ولی گاهی چه نعمتیه این آلزایمر!!